¡Que longa cadea de mentiras encerelladas tivemos que aturar nestes días!
 Lembreime moito do meu pai, Xosé María Álvarez Blázquez, cando escoitei e lin tantas mentiras seguidas sobre a vida, logros e honores dun fascista que marchou para o outro barrio. Lembreime dun soneto seu, de Xosé María, que ben se lle pode aplicar a este que tantos honores recibe agora, só trocándolle o nome de Juanito polo de Manolo. Lembreime do secuestro do libro de Lois Diéguez, O tempo sen saída, publicado na modesta Edicións Castrelos, dentro da colección "O Moucho", no ano 1972, vítima da lei de censura propiciada por Fraga Iribarne, un secuestro que a piques estivo de arruinar a modesta editorial. Lembrei que, sendo eu tan só un neno, comentárase na miña casa que a un tal Grimau a policía fraguista, perdón: franquista, guindárado pola ventá. Sendo eu menos neno, a policía franquista, perdón: fraguista, rematou coa vida de varios obreiros que se refuxiaran nunha igrexa de Gasteiz, e recordo os mortos de Montejurra,  aínda que eses me importan menos, afírmoo sen remordementos e, por fin, sen censura . Non me gustaría que meu pai vivise nestes días porque sufriría con tanta mentira e tanto esquecemento, con tanta gaita militarizada e co chamado galeguismo fraguista, un vergoñento concepto, o dun tipo que perseguiu o galeguismo de verdade, o de Castelao. Un ano destes leremos, non me sorprendería, que quen amaba de verdade aos xudeus era Hitler.