Máis monumentos e outras obras

   Cumprindo coa petición do meu prezado amigo Ferdinad Abott e da súa amada esposa María Ocius, publico algúns dos máis representativos monumentos e outras obras da miña autoría realizadas ao longo de tres décadas. Se a saúde e as xogadas do Destino mo permeten, seguirei aportando a miña arte na tarefa de construir un mundo mellor. Confórmome con que se cumpran tres condicións para que poidamos calificar ao mundo futuro como un mundo mellor. Son tres condicións moi vellas, concebidas aló polo ano 1789 en adiante e que están moi lonxe de verse realizadas: igualdade, fraternidade e legalidade para un novo mundo. 

   Estas son algunhas das miñas obras que só se poden contemplar en directo se vostedes viaxan a Gurzonia ou á Republica de Socrutia. O señor Alberto Fernández Alubia, Vicerrei de Galiza, xamais consentirá que ningunha delas se ubique dentro das fronteiras do seu territorio medieval, o que para min constitúe un grandísimo honor.

               Monumento aos pescadores (1982). Praia de Haüperius (República de Inmeria).

                Monumento ás clavixas das tendas de campaña (1987), instalado no camping de Laburcia

                             (Cantón de Borcia) en Gurzonia.

       "O suicidio do robot", obra de Olafson Mokk pertencente á exposición colectiva sobre Arte e

        Robótica celebrada do 6 ao 15 de xaneiro de 1993 en Reistinache e posteriormente en Mimbrano  (Gurzonia) con obras de Artemio Glupp, Gróncholis Oubea, Xirando Poseidón, Frandol Flokk e Xandamacurga von Sprit.

              Monumento ás escaleiras de man (2010), situado en Tiscifal do Coronete (Gurzonia).

                      Despídome afectuosamente de todos/as vostedes até o meu regreso das amadas terras gurzonias previsto para o mes de setembro do presente ano. Saúde e República.  

                                                                          OLAFSON MOKK.

Despídome temporalmente

      Non volverei publicar os meus pensamentos até finais do verán. Marcho á miña terra de nacencia, Gurzonia, coa intención de comezar a construir unha instalación urbana contra a agresión do capital, unha denuncia contra os banqueiros sen escrúpulos (¿hainos con escrúpulos?) que son como arañas que agardan silandeiras unha vítima a quen atrapar, mesmo a súbditos que non sabían ler, tal como fixeron eses entes zugamoscas que antes eran Caixanova e Caixa Galicia  e agora son un Banco que, polo visto, teremos que rescatar todos cos nosos diñeiros para que uns poucos se dean a gran vida. Como en Galiza é imposibel construir esta instalación urbana, regreso temporalmente ao meu país de orixe onde si está permitido e mesmo subvencionado todo xeito de actividade artística, incluidas as que serven para protestar e concienciar. Así, a alcaldesa de Mimbrano, co apoio da Corporación Municipal, aceptan e animan a que eu realice a miña protesta que consistirá na ensamblaxe de materiais moi lixeiros enriba dun bloque de edificios situados fronte ao Banco Nacional de Gurzonia. Esta instalación estará rematada a finais do mes de agosto e desmantelareina no mes de decembro, catro meses de protesta non só consentida senón apoiada por uns políticos locais que si cren na auténtica democracia.  

   Aproveito a ocasión, nesta despedida transitoria (se así o permete o Destino) para satisfacer a petición dun ilustre seguidor dos meus Pensamentos, o ínclito Ferninad Abott, quen delicada pero teimudamente me solicita que publique máis monumentos dos que realicei ao longo da miña nin curta nin longa vida. Cumpro co seu desexo ao tempo que o animo, a el e a todos/as vostedes a que viaxen a Gurzonia ou a Socrutia para contemplalos na realidade. En diversos pobos e cidades, e mesmo en plena natureza, permanecen ben coidados e protexidos polos cidadáns (alí a xente é cidadán/á, ou habitantes dos pobos, aquí as xentes somos súbditos da Coroa Española) e polas autoridades. Van, pois, a continuación, as imaxes dos máis representativos.

                       Monumento ás escritoras e escritores (1975). Praia de Ömbrux (Socrutia)

                      Monumento aos galos (2002) situado na entrada do Pavillón Cöstroe, espazo público

                      destinado aos Artistas Ceibes no Concello de Stremburce (Gurzonia).

                     Monumento aos antigos deuses socrutos, situado na Praza da Epopea en

                     Pertovo, capital da República de Socrutia (2005).

                     Monumento aos ópticos/as (2011). Ruela dos Desvairados da Padua do
                     Ciringal (Gurzonia).

     Publico, a seguir, novos monumentos nunha nova entrada
titulada máis monumentos.

                                                   Saúde                                           OLAFSON MOKK

A frase do señor Alubia

     O señor Alberto Alubia, presidente da Xunta de Galiza ven de dicir unha frase que me indigna intensamente: "Hai autonomías que quieren ser nación y si lo fuesen serían intervenidas" Falarei despois desta frase. Antes citarei unhas frases simpáticas que un día publiquei co título Frases con nata e que me foi plaxiado por algúns blogueiros aos que agradezo a súa delicadeza. O mestre indiscutible das frases con nata foi o ínclito señor Caneda, seguido moi de perto por Sofía Mazagatos e outros/as como Fraga Iribarne, Esperanza Aguirre ou, entre os descoñecidos, un tipo presumido, cuxo nome non vou citar, que amaba as frases feitas pero sempre as reviravoltaba con adornos como "las cosas claras y el chocolate estrecho", un tipo nada agradable, por certo, que dicía que traballaba como un negreiro. Iso é certo, traballaba bastante máis cun político salazarista quen, na inauguración dun parque en Lisboa, exclamou polo altofalante: "Diante de tanta beleza, só podo dicir un adxectivo: ¡gosto!".

   Imos en camiño, se o fúnebre señor Alubia segue inspirado, en superar ao señor Caneda, aínda que é ben dificil conseguir a  perfección como a que este amosou con aquela frase célebre coa que cualificou os asuntos vanais utilizando unha perfecta simbiose entre os mandamentos da Lei de Deus e os tubérculos, a "pataca minuta". Tamén foi meritoria a súa expresión para describir o asedio ao que o sometían os xornalistas coas súas preguntas capciosas: "me pone usted entra la espalda y la pared", ou sexa, de volta e volta. Esperanza Aguirre, sendo ministra de Cultura, cando lle preguntaron se coñecía a obra de Saramago, respondeu que desa Sara no lera nada. Nin de Sara nin de ninguén, porque é unha perfecta analfabeta, capaz de dicir con ese sorriso cínico e chulesco que se o público asubía o himno nacional español deberían suspender o partido de futbol. Tamén poderiamos incluila nas frases españolísimas célebres.

    Eu convido ao señor Feijóo a que traduza ben o seu apelido e que abandone o híbrido que utiliza: ou é Feixóo ou é Alubia. Eu prefiro, por respecto ao idioma galego, chamalo señor Alubia. Sen embargo, se se fixa, os nomes e os apelidos ás veces encerran unha mensaxe secreta. Fe y Jocosidad.  Ambas características da súa personalidade herdounas do seu mestre Fraga Iribarne, autor de frases célebres notables. Vexamos primeiro a Fe. Dicía Fraga: "Nuestras raices son el Pilar y Santiago; Fernando el Santo y Alfonso el Sabio; La Reina Católica y Santa Teresa..." ¡Para que seguir! La jocosidad tamén a herdou del, pero, como dixen, é unha fúnebre jocosidad, tan fúnebre como foi o ministro de Franco. Fraga dicía cousas, recollidas por sacrificadísimos/as taquígrafos/as como: "El cambio social se produce cuando coinciden a la vez unos valores cambiantes y la necesidad económica, no antes" . Xa se ve que as frases do señor Alubia e as de Fraga coinciden ao mesmo tempo, e a súa ideoloxía non só coincide simultanéamente senón que o discípulo vai superando ao mestre, aínda que, polo menos, Fraga, nos fixo rir nalgunha ocasión, por exemplo o día que se enleou nunhas cortinas do pazo do Pardo e caeu con toda a súa humanidade enriba da alfombra do Innomeable, ou cando lle arrimou unha perdigonada no cu a Carmencita, a filla do Innomeable durante unha cacería. Alubia, nin eso, nin vai de caza, como moito colle unha mangueira de xardín e vai ao fotomatón para sair na Prensa, na súa Prensa, semellando que apaga un incendio forestal.

     A súa frase non é unha frase con nata, é unha frase con rata: "Hay autonomías que quieren ser nación, y si lo fuesen estarían intervenidas". Refírese ás xustas arelas de soberanía de Euzkadi e Catalunya. Esquece a Galiza. Ignora que as tres xa son nacións porque incluso no dicionario español di que as nacións son comunidades de indivíduos asentadas nuns territorios con tradicións, língua e historia comúns e con conciencia de ser un corpo colectivo diferenciado, por exemplo España, Galiza, Euzkadi o Catalunya. É unha frase con rata porque rilla nas mentiras. Se  o pobo vasco, catalán e galego fosen pobos soberanos con Estado propio, abofé que as súas economías serían florecentes. Iso non o nega ninguén. Tamén é unha frase con rata porque Galiza, a quen despreza como nación ao non citala, sufre unha anguriante degradación a todos os niveis, cunha economía saqueada, cunha emigración similar á dos anos sesenta, e coa perda das súas raices, da súa lingua, da súa cultura por mor dunha estratexia vilmente calculada polos seus gobernantes encabezados polo señor Alubia.

      No ano 1982 construín un monumento en Reistinache (Gurzonia) dedicado ás frases célebres, ás frases canediás, ás frases con nata, e nun enorme libro situado no centro da instalación sigo anotando aquelas que merecen pasar á historia dos despropósitos. A miña intención ao construilo foi irónica e bulreira, pero tamén tenra, con certa delizadeza coos falabaratoos. A frase con rata, unha de tantas das que larga o señor Alubia, non ten entrada no rexistro inmortal dos inxeis. A frase do señor Alubia está cargada de ignorancia e de ideoloxía franquista. ¡Arrenégote demo!

            Monumento ás frases célebres situado en Reistinache (Gurzonia).

                                                                     

                                                                    OLAFSON MOKK.

O valedor do tobo

     En España existe a figura do Defensor del Pueblo, en Euzkadi recibe o nome  de Ararteko e en Cataluya chámase o Sindic de Greuges. As demais comunidades autónomas tamén teñen o seu Defensor del Pueblo. Teoricamente o pobo está moi ben defendido. En Galiza non temos unha figura que protexa os nosos dereitos e se faga cargo das nosas queixas. Existía o cargo do Valedor do Pobo pero agora Feijóo e os seus amigos de Madrid decidiron (non sei se foi un venres) reconverter as súas funcións e modificarlle algo o nome  para que se axuste aos auténticos propósitos que perseguen que non son outros cos da defensa da gorida: agora, don Benigno López pasa a ocupar a función de Valedor do Tobo. Saberán vostedes que a palabra tobo ten, en galego, o significado de madriguera pero tamén a acepción de gorida, un lugar onde se agochan os maleantes, e a defensa deles, dos maleantes,  pasou a ser agora a súa definitiva función. Como a min tamén me gusta xogar cos palabras, trocar ou suprimir sílabas ao meu libre albedrío, e como formo parte do que queda do pobo, dos refugallos, a partir de agora vou chamar Maligno a don Benigno, e voulle suprimir o tratamento de don, que non o merece.

       Maligno, o Valedor do Tobo, non só acepta, senón que defende e incluso explica, os recortes dos venres, ese que serven para recordarlle ao pobo que os nostálxicos da dictadura están resucitando, se é que morreron algún día. O Valedor do Tobo di amén, amén e amén á manobra de marcha atrás. Maligno xa metera a pata en varias ocasións, e estende a man, coa palma paralela ao chan, a dous millóns de euros anuais, o orzamento necesario para pasar a lingua (non a galega, que desa non sabe) polos zapatos dos habitantes da gorida.

    Os habitantes da gorida pensaron nun principio nomealo Valedor do Lobo, pero tiveron medo a que Carapuchiña se convertese na Salander  de Sieg Larsson, e recuaron. Despois, como eles viven nunha especie de colmea, pensaron atribuirlle o cargo de Valedor do Cobo, tamén chamada Trobo nalgúns lugares de Galiza, pero era arriscado, non fose sudeder que o doce mel tentador e o veleno dos aguillóns, substancias antagónicas ao tempo que tentadoras, rachasen coa disciplina dos habitantes da gorida. Ao cabo optaron por nomear ao cargo como Valedor do Tobo.

  

         Na fotografía observamos a Maligno López a piques de responder a unha reclamación dun súbdito despois de escoitalo atentamente.

       Maligno López explicando cómo se van facer os recortes, "tan necesarios" segundo as súas palabras.

                Que o Maligno nos colla confesados. Amén                          OLAFSON MOKK.

Manifestemos a nosa forza no 1º de maio.

   Por moi negro que vexamos o ceo enriba das nosas cabezas sempre poderemos acender os fachos e prender todas as luces da cidade porque das nosas mans depende que funcionen as turbinas. Os traballadores e traballadoras somos os únicos que producimos a enerxía que acende as lámpadas dos salóns, das igrexas, dos castelos, dos pazos, dos casinos e das salas de xuntas onde se planifica o noso salario e, se queremos, poderían quedar sen luz. Nós poderemos ficar tranquilos: os hospitais teñen corrente eléctrica autóxena e as escolas están iluminadas polo esforzo vocacional dos mestres e mestras.

               Monumento aos traballadores e traballadoras situado en Reistinache (Gurzonia).

            Manifestemos a nosa forza.

                                              Olafson  Mokk.

Os libros e a Lúa

Hoxe celébrase o Día do Libro. Eu celebro todos os días ter libros "eses amigos sinceros que saben do silencio da miña alma porque eles viven en silencio", e agradezo á vida verme rodeado de libros desde a infancia. Tamén agradezo que a vida me dese a coñecer, desde a infancia, tantos e tantas escritores e escritoras.  Lembro con frecuencia unha noite moi feliz que pasei no mes de agosto de 1959, cando só tiña sete anos, na compaña do meu amigo Alfonso Álvarez Cáccamo e a súa familia. Aquela noite calorosa acudimos a unha duna da praia da Calzoa en Coruxo nenos e adultos a ver pasar entre as estrelas o sputnik ECO 2, enviado polos rusos a dar voltas estratosféricas arredor da Terra. Esculcabamos o ceo á procura dunha estreliña móbil e, entre berros de ledicia, detectamos unha tímida luz que se movía aló no fondal da bóveda celeste. Cos nenos e nenas estaban tamén Xosé María Álvarez Blázquez e María Luisa Cáccamo Frieben, os pais do meu amigo, e todos os Álvarez Cáccamo, e Celso Emilio Ferreiro con Moraima e os fillos, e Álvaro Cunqueiro con Paco del Riego e a súa esposa Evelina Hervella. Unha vez que o sputnik, dificilmente visible, rematou a súa traxectoria, os pais ordenaron que fosemos durmir porque era ben tarde, as doce da noite, pero conseguimos convencelos cos nosos rogos para que nos deixaran ficar unha hora e cinco minutos máis para ver pasar de novo a máxica luciña.   

¡Que entrañabel conversa aquela! ¡Que pracer escoitar os adultos! Cunqueiro anunciou que, se a tecnoloxía seguía avanzando de tal xeito, antes do ano 2000 o home chegaría á Lúa, pero laiábase de que se o seu prognóstico se cumpría, o home, ao mancillar a donceleza do noso satélite, remataría coa Poesía: a Lúa xa non sería a misteriosa dama que inspiraba a homes e mulleres. Aquela frase ficou gravada na miña memoria para sempre, e desde aquel mes de agosto de 1959, a Lúa significa a cerna da miña particular relixión, e resístome a crer que xamais foi ensuxada polas botas humanas. Coido que o dos ianquis foi toda unha montaxe. Quero crelo así.

  Pasado o tempo deseñei un monumento a Álvaro Cunqueiro, mellor dito un monumento contra a preocupación de Álvaro Cunqueiro, A Máquina para repintar a Lúa, hoxe instalado no Parque Culebrius de Mimbrano. Cunqueiro poderá seguir ollando a Lúa con tranquilidade porque coa miña máquina, se o home comete a aldraxe de pisar o seu cincento chan, sempre poderemos poñela como nova.

                    Máquina para repintar a Lúa. Parque Culebrius de Mimbrano (Gurzonia).

    O grandísimo poeta mindoniense, alá onde se atope,  pode estar tranquilo con este aparello. A inspiración dos poetas e das poetas non desaparecerá, pero, para maior seguridade,  convén tamén que de cando en vez acendamos un facho, o símbolo da inspiración, de que o lume segue quentando, como fago eu sempre que inauguro un monumento. Así fixen cando rematei o que dediquei ao libro e que está ubicado en Sepuche, a localidade gurzonia que utilizou por primeira vez a imprenta. Nesta obra, ademais do facho da inspiración que eu levo, hai outros símbolos: o galo que nos esperta, a Lúa que nos adurmiña, e o libro que nos acompaña con fidelidade durante toda a vida.

  

                                              Monumento aos Libros, situado en Sepuche (Gurzonia)

                                                Felices lecturas. OLAFSON MOKK

¿Discutirán de noite?

Cando se vexan estes dous, se se ven, ¿discutirán de noite? Dígoo porque mentres un mata, a outra arrumaca. O un extermina nobres animais. Ela bica pandas. O xenro bica billetes de banco. O neto adora as escopetas. El Rei caeu xa seis veces. Eu agardo que a próxima caída do Soberano do Soberano, a séptima, supoña tamén a caída completa da Monarquía, esta caduca institución que aínda pensa que estamos no século XIX, á fronte da cal hai un monarca imposto por Franco que se divirte cazando elefantes na África de Tintín mentres moitos/as dos cidadáns deste país empobrecido tentan cazar algo no supermercado. Non hai moito máis que dicir.

                                                           O Rei elefanticida.

                                                          A Raiña, arrumacadora dos pandas.

                                                                                                          ¡VIVA A REPÚBLICA!         

                                                                                                       OLAFSON MOKK

Unha trompa soberana

                            Sen comentarios.

                                                 Olafson Mokk

FUNDACIÓN MENDIZÁBAL

  Fuxín durante estas vacacións dos lugares onde podería verme contaminado polas procesións, unhas manifestacións desagradables que me producen un profundo malestar, un regreso polo túnel do tempo á época máis gris da nosa historia, pois non esquezo que no nome do que levan en andas e a quen lle cantan saetas e outras cantilenas, os fascistas mataron a moita xente. Cando vexo unha virxe ou un cristo arrodeado de capuchóns do Ku-Klus-Klán, das bandeiras e as mantillas españolas sinto un profundo arrepío e unha boa dose de tristura.

   E para fuxir destas arrepiantes mostras de hipocresía e carcancia colectiva, tirei ao monte acompañado da miña doce esposa, e percorrimos pobos do Bierzo e de Ourense, coa beleza e a friaxe da neve. Unha das cousas que máis me gusta no mundo, só por razóns artísticas, sobre todo arquitectónicas xa que a imaxinería tamén me produce arrepíos, é visitar as igrexas e as capelas. Levo moitos anos facéndoo, e levo moitos anos constando que a Igrexa Católica en Galiza é un freo terribel contra a normalización do idioma galego, como se tivese, de novo, unha Santa Cruzada contra o noso idioma, como se a xente a quen predican non entendese a nosa lingua, como se para subir ao ceo o idioma galego non servise: semella que San Pedro ten dificultades para entendernos sen un traductor. Rótulos en castelán, prédicas en castelán, anuncios en castelán e, ¡horror!, catequeses en castelán. Como teño oído fino, detívenme a escoitar as palabras, en castelán claro,  dunha catequista a uns probes rapaces e rapazas a quen preparaba para a comuñón e fiquei pampo, abraiado, asustado das barbaridades que saían pola boca daquela bruxa adulta: o pecado, o pecado e o pecado asexan por todas partes, eis o resumo. Non puiden ver as facianas da rapazada. Mellor para min. 

  De volta das vacacións leo na prensa as insensatas palabras do bispo Reig Plá contra a homosexualidade, o aborto, o botellón e a infidelidade. Imaxínoo con esa voz atiplada, tan atiplada como a do xeneral que nos machucou durante corenta anos quen, segundo parece, deixou escola en Carpetovetonia, unha voz en falsete curil e cínico como a do presidente da Conferencia Episcopal, como a dos curiñas, sepulcros branquexados (que dicía Cristo), que non deixan de aborregar á poboación coas súas manifestacións verbais que van contra a liberdade (sagrada) dos indivíduos. Curiosamente, o bispo Reig Plá, coincidente no apelido cun nefasto bispo fascista da guerra e postguerra, esqueceuse de falar do peor pecado, do pecado máis noxento e vomitivo que é o da pedofilia, un pecado no que os seus amigos da curia, e pode que el mesmo, son un colectivo especial e asiduamente practicante. ¿Por que se esquecería de falar da pedofilia? ¡Que desmemoriado!

  O político máis preclaro que houbo na historia de España foi Mendizábal. Na historia de Galiza tamén houbo políticos preclaros, como Bóveda ou Castelao, pero esa é outra historia. Mendizábal tivo a clarividencia, e tomou a sabia decisión, de desmontar a parafernalia ideolóxica e económica do clero, e ordenou a desamortización dos seus bens. A mágoa é que a cousa se frustrou. O meu amigo Xan G. e eu temos a idea de recuperar a súa figura e o seu empeño. Andamos dándolle voltas á posibilidade de facer unha fundación: a Fundación Mendizábal, para que, co tempo, e unha vez que a cidadanía deste Estado non confesional se vaia sumando, poidamos recuperar o traballo que aquel ministro  de Facenda deixou inacabado. Eu, polo de agora, ando experimentando con maquetas dos posibles edificios que acollerían á Fundación. Son maquetas de considerable tamaño elaboradas cunha goma inchable da miña invención que ten unha grande resistencia. As maquetas poden albergar ata dez persoas, as ideais para reunirse e comezar a confabular. Teñen a vantaxe estas maquetas, ignífugas e de excelente illamento, que se desinflan en poucos segundos e que poden instalarse rapidamente en calquera lugar, por exemplo na cercanía das igrexas para interromper con altofalantes a todos os curas que en Galiza se dirixan aos fieis en castelán, ou para interromper aos bispos como ese tal Plá cando largan pola bocaza esas barbaridades. Podemos traballar varias igrexas nunha mañá. Se veñen as forzas da orde coa porra en ristre, desinflamos e recollemos o petate. Se veñan excomungarme, agardarei con cortesía e ilusión. Dunha destas maquetas, quizais a que vos mostrarei, se temos sorte, sairá o edificio construído con pedra do país onde se ubicará a sé da Fundación Mendizábal.

              

                                     Maqueta para o edificio da Fundación Mendizábal

                                            Saúde e República . OLAFSON MOKK

       

Pan para todos

Hoxe fun á folga, e non acudín ao meu obradoiro onde estou traballando nun complicado Monumento á Estulticia que tentarei ubicar algún día no Gaiás. O meu amigo, o maquinista Ferdinand Abott e a súa muller, a entrañabel doutora María Silveria Acco convidáronos á miña muller Miragreira Abott e a min a xantar un celmosísimo polo caseiro, un polísimo, como diría o inesquencibel Manuel María. No xantar falamos de moitas cousas, sobre todo de comidas, e saiu na conversa a figura da miña avoa paterna Ernestina Sesemil, casada con Francius Mokk, dono dunha fábrica de pinturas, un empresario xeneroso e xusto, deses que hoxe case non hai. Os meus avos paternos viviron con folgura e gozaron da existencia. Ernestina cociñaba marabillosamente, sobre todo as pastas e forneaba o pan máis delicioso que xamais probei na vida. Deixáronme como herdanza a afección polas cores (o avó regalábame continuamente pinturas) e pola comida sinxela, e un amor inconmensurable ao pan, un alimento que se me falta na mesa, calquera xantar se volve insulso.

    

       Aínda que, como dixen, os meus avós paternos eran xente acomodada, traballaban incansablemente: o avó na fábrica de pinturas MOKK S.L. e a avoa atendendo unha prole de sete fillos, cociñando os seus incomparables espaguetis con prebes misteriosas, as tartas de amorodos, forneando o pan, tecendo paniños, arranxando a roupa dos maiores para os pequenos... ao cabo, a durísima intendencia dunha maquinista doméstica, muller dunha familia tradicional; sen embargo, foron unha miudalla os seus trafegos comparándoos co tremendo labor da miña avoa materna, unha sacrificada costureira cunha durísima vida que, con todo, xamais lle fixo perder o sorriso, a quen dediquei o meu Monumento ás Agullas de Coser, xa publicado en páxinas anteriores.  

   No mes de agosto de todos os anos que recordo Francius Mokk e Ernestina Sesemil facían un cruceiro polo lago Troimpö, unha fermosura da Natureza que ten ribeiras en Gurzonia e en Groscia. No cadro dun pintor, cuxo nome ignoro, contratado polo capitán do barco, e que sempre estivo pendurado a carón da cheminea da casa dos avós, vemos como a avoa tece un paniño de perlé; aos seus pes repousa a bóla da madexa. Detrás dela, o seu home le a prensa, seguramente o Semanario Económico, aínda que ben podería tratarse dunha rarísima publicación que algunha vez vin dedicada exclusivamente á arte da cocción do pan, a grande e sinxela afección gastronómica de Francius Mokk.

   Os avós, que se amaban con devoción, faleceron xuntos nun accidente de ferrocarril cando tiña eu dez anos. Deixáronme un fondo baleiro, pero os nenos adoitan recuperarse en pouco tempo das desgrazas e conseguen trocar a tristura pola lembranza serea. Nunca volvín comer un pan como aquel, nunca ninguén en ningures me ofreceu un prato daqueles espaguetis; tampouco ningún avó volveu beliscarme na fazula. Cando de súpeto recoñecín que xa tiña uns trinta anos e que os avós eran só unha doce sombra na miña vida, concebín a idea de facerlles dous monumentos: á mellor cociñeira de espagueti e ao mellor engulidor de pan.

   Foi doado ubicar na ribeira gurzonia do lago Troimpö, na aldea de Mondarecco, o meu Monumento aos Espaguetis, pero resultou moito máis complicado que as autoridades groscias me permitisen situar  o Monumento ao Pan na súa ribeira pois a súa visión utilitarista e comercialoide da arte non casaba con algo tan "inútil" como un monumento a algo tan elemental como o pan noso de cada día. Argumentaban que non tiña sentido aquela homenaxe, que debería concentrar os meus esforzos na construcción dun monolito coa efixie dun militar moi afoutado cuxo nome esquecín, pero gañei a batalla burocrática grazas á sensibel axuda do alcalde da vila de Fruebet, Marec Cretul, xeneroso e moi arteiro, que foi quen de convencelos con argumentos bíblicos nos que entraba a oración do pan noso de cada día, amén, do pensamento cristián. Nunca dixen, nin nunha nin outra ribeira do lago, que os dous monumentos eran unha homenaxe aos avós. Utilicei as indelebles pinturas e vernices Mokk para rematar a obra e a memoria olfactiva daquel primoroso pan  Sesemil para comezala. A eles, Ernestina e Francius débolles a base, composta de fariña triga e de tolueno, da miña personalidade amante da Gastronomía e da Arte, dous marabillosos praceres do corpo e do espírito.

Monumento aos Espaguetis, en Mondarecco (Gurzonia)

Monumento ao Pan, en Fruebet (Groscia) 

Que xamais nos falte o pan. Amén.

OLAFSON MOKK

OS DRONES

DRONES en castelán rima con ladrones.

Pero en inglés, o idioma dos ianquis, rima con colonización e tamén con morte. O meu amigo e cuñado Ferdinad Abott, mariño dos sete mares hoxe felizmente xubilado, mándame un artigo sobre os drones, e se non chega ser que hoxe é 20 de marzo e non 28 de decembro, pensaría que se trata dunha inocentada, pero malfadadamente non o é. ¿Que son os drones? Os drones son avións non tripulados concebidos fundamentalmente para tétricas misións como o bombardeo, co seu conseguinte funesto dano colateral, dúas cínicas palabras que equivalen ás nosas catro palabras masacre da poboación civil. Tamén serven para a espionaxe con fins militares que traen como consecuencia a masacre da poboación civil. Foron -e son aínda, supoño- empregados en diversas guerras como a de Irak ou Afganistán e serán utilizados na guerra que os israelitas e os americanos están preparando contra Irán.

   E aquí ven o horror que nos atinxe directamente: parece ser que, co consentimento do ministro español Morenés, os ianquis pretenden establecer unha base de aterraxe e mantemento para estes mortíferos vehículos voadores nada menos que en Trasmiras (Ourense) coa oferta de traballo de terceira clase para os habitantes da bisbarra. Un avión destes, dun custe dun millón de euros, necesita 169 persoas especializadas para o seu mantemento, e esas non serán de Trasmiras senón de Oklahoma. Os de Trasmiras limparán as letrinas a cotío e os vómitos de wisky das esmorgas militares da fin de semana, e pode que algún pérfido estableza nas cercanías unha barra americana para os americanos das barras e das estrelas. Son frecuentes os accidentes destes aparellos voadores e o risco para a poboación é altísimo, pero máis grave será a mala conciencia que nos quedará se permitimos que na nosa terra se estableza unha base de avións con mortífera carga.

   Se queredes saber máis sobre os drones recomendo o artigo de Micah Zenko titulado "10 cosas que no sabía de los aviones no tripulados", que seguramente tamén poderedes ler en Google.

  ¿E Feijóo que opina disto? Temo que estará de acordo.

    Unha destas bases xa foi instalada e Sigonelle (Italia) cando era presidente o fascista Berlusconi. Os ianquis tamén tentaron facer o mesmo en Gurzonia, a miña segunda terra, pero a resposta da poboación, seguindo o meu modesto exemplo, puido máis e os ianquis desistiron. O exemplo, que califico como modesto, consistiu nunha resposta aerostática: en todos os concellos de Gurzonia elevamos enormes globos que permaneceron amarrados á terra durante meses coa dobre intención de protestar e interferir o vóo dos estarrecedores avións, e trunfamos. Ás veces a insubmisión civil pode vencer á brutalidade militar.   

  

                                    Galoburro aerostático situado en Gretul (Gurzonia). Ano 2005.

                                 Defenderémonos.      OLAFSON MOKK

A CHUVIA

A CHUVIA

Dedicado a Pastora Astray Mochales e a Eva Vázquez Gallardo.

  Cando Franco oprimía esta Terra, a natureza non replicaba: o inverno era inverno, e se El ordenaba que viñeran as chuvias, as chuvias facían a súa aparición no tempo preciso para El inaugurar os pantanos na data requerida. Se El ordenaba que a Primavera lucise o seu esplendor na herba do Bernabeu para que as chuvieiras non chafasen a Manifestación Sindical Vertical coas súas táboas de ximnasia e os bailes rexionais da Sección Feminina, a Primavera obedecía axiña, e dun día para outro as margaridas iluminaban os campos. O verán era bochornoso, e Fraga (¡que nostalxia, Luz Pozo!) que daquela traballaba no chollo do ferrolán, sorría de satisfacción ao ver encherse de walquirias os seus Paradores Nacionales de Turismo. O outono, cumprindo coa tradición, era o tempo das ventoleiras e dos suicidios, e ¡pobre daquel que se suicidase noutra estación!

  Franco deixou unha escola de mediocres seguidores: nin Rajoy nin Feijóo, as dúas jotas nacionais españolas, teñen a habelencia, as artes e o poder para poñer ao tempo no seu sitio, nin sequera Feijóo, o conseguidor, el padrecito de Galiza, que todo o fai ben, que consegue todo, que comenta todo na Feijóovisión Galega, que arranxa todo, que é modelo universal de logros económicos, nin sequera este novo El é capaz de traernos a chuvia, e a chuvia perderase da nosa memoria, aquela chuvia que antes os galegos/as sabiamos precisar con palabras exactas de acordo coas súas características, de igual xeito que os inuits son capaces de darlle nomes distintos aos nove matices que diferencian na cor branca. Os galegos/as só temos unha forma de chamar ao branco, pero sabiamos ata hai ben pouco tempo que non todas as augas caídas do ceo son iguais, e que a chuvia, choiva ou chuva pode manifestarse como chuvieiras e chuviscas, que podía ser rego ou catástrofe de sarabia ou salpedrés, ou auga teimuda de poalla, ou barruzo, breca, barrufa, barruñeira, ou auga ferinte e fría dos curiscos, ou ser froallo, patiñeira, zarzallo, ciofra, xistra, calistra, ou auga lixeira de orballo, o que os bascos chaman euría. 

  Pero agora non chove, e todas estas palabras perderanse ou, como moito, resumiranse nunha soa: chuvia. Nestes días as xentes do agro andan a sementar as patacas e están desesperadas porque a terra está enxoita e nin sequera amosa a lentura a medio metro de profundidade. ¡Que faremos os galegos sen chuvia e sen patacas!

   Eu estou disposto, sacrificandome ata o infindo, a ir falar co Conseguidor Feijóo, para proporlle construir un Monumento á Chuvia, e dese xeito atraela. No ano 1982 houbo unha feroz seca na Chaira de Poponica, unha rexión de Gurzonia que fornece de patacas a todo o país. Propúxenlle ao señor gobernador da provincia construir un Monumento ás Patacas, o tubérculo que dá vida aos nosos estómagos e polo tanto a nós, coa intención de atraer ás chuvias. Ao día seguinte da inauguración do monumento caeron chuzos de punta, e desde entón, 1982,  as augas do ceo reguláronse con tal precisión que as chuvias comezan ás 7´30 horas do 14 de febreiro e duran ata as 16´45 horas do 29 de abril, e non houbo un ano que así non acontecese. Vou proporlle, se me recibe, que o Monumento á Chuvia o subvencione Iñaki, o xenro do Rei, quen, segundo teño escoitado, anda ben de diñeiro.  

                                                         Monumento ás Patacas. Poponica (Gurzonia).

                                                             OLAFSON MOKK

As cobras de língua bífida.

Hai uns días estiven repasando a carpeta onde gardo os debuxos dos monumentos por min construídos e achei un ao que sempre lle tiven moito cariño: o Monumento ás Cobras que está ubicado na Praza dos Funcionarios Públicos da cidade gurzonia de Reistinache, a única cidade de mundo que tivo o acerto de cometer un acto de merecida xustiza ao decidir homenaxear a esta sufrida caste de traballadores e traballadoras tan aldraxados polos políticos e os cidadáns ignorantes. A sensibilidade da corporación municipal puxo o punto definitivo de tan acertada decisión encargándome, con total liberdade, un monumento que adornase o lugar, e eu deseñei e construín o devandito Monumento ás Cobras. A primeira reacción da alcaldesa cando lle presentei o proxecto foi de abraio e incredulidade xa que as cobras son animais de mala sona, fornecedoras de historias perversas desde Cleopatra até os nosos días, protagonistas de contos infantís nos que practican as peores maldades, arteiros e silandeiros ofidios que dan orixe bíblica á Humanidade tentando á parva de Eva (como sempre, os parvos da Historia son as mulleres) para que cometese un celmoso pecado, e tamén personaxes rastreiros da mitoloxía popular que zugan nos peitos das doncelas mentres durmen.

   Comenteille á alcaldesa, a intelixente Nuria Artius, que eu sempre admirara ás cobras aínda que de pequeno me producisen certa inquedanza, que as cobras son animais inxustamente maltratados e por desgraza mal coñecidos, que colaboran coma poucos no mantemento da cadea trófica, eliminando na proporción exacta aos roedores sobrantes, que incluso algunhas especies, como a serpe do axóuxere, avisan antes de atacar cando o ser humano ou outro animal invade o seu territorio, que non fan ruídos molestos, que traballan en silenzo, que, ben miradas, son fermosas, que engulen só o necesario e que, sen embargo, as xentes as matan porque si, sen ningunha razón obxectiva, seguramente porque non as comprenden. Engadín que para adornar a Praza dos Funcionarios(as) Públicos(as) eu non concebía algo máis perfecto, e construído co corazón, que o meu Monumento ás Cobras. Chegamos a un acordo; debaixo do monumento debería haber un cartaz explicativo non fose suceder que a cidadadía confundise a miña intención.

   Facendo memoria desta conversa, non sei por qué razón, veume á memoria Gloria Lago, e digo que non entendo a causa da asociación de ideas porque aínda que coido que é funcionaria non é unha simpática cobra, senón máis ben unha desas personaxes de conto que máis se parece á madastra de Brancaneves que a un admirado animal de fábula; para min non representa a beleza e a sabedoría das cobras senón a estulticia e submisión da muller do ogro do conto e, por favor, que ninguén pense que tento dicir que o ogro é o tal Laraurri que ese, máis ben, sería o bufón de El- Rei. Gloria Lago -cóntao ela no Faro de Vigo- cando era Gloriña recibiu un consello de su papá: desconfía siempre de esos que embutieron una estrella de cinco puntas en medio de la estrella de Galicia, e Gloriña botou anos e anos revisando botellas de cervexa. O papá díxolle noutra ocasión: mira, Glorieta, si te fijas bien, Rosalía de Castro no escribió casi nada en gallego, y sobre todo, no hay ningún texto de ella en el que diga que Galicia es su patria.  Entón Gloriña buscou e buscou libros e, ao cabo, atopou o que confirmaba as palabras do seu papá: o libro titulábase Enciclopedia Álvarez.

   Despois de ler esta historia de conto, tan bonita, escrita por Gloria Lago no Faro de Vigo, foi cando me decatei por qué razón se produciu a miña asociación de ideas: as cobras teñén a lingua bífida, o seu órgano olfactivo, e Gloria Lago, que padece anosia, rastrexa bilinguamente o panorama desde esa absurda Asociación (e digo absurda porque non ten nin sequera a categoría de dañina) chamada Galicia Bilingüe cuxo obxectivo final é tentar conseguir que o galego e a cultura propia, e a esencia da nosa nación, desaparezan de Galiza, o malo é que só poden aportar  estúpidos, burdos e viscerais argumentos e que están condeados ao fracaso máis estrepitoso.

    Eu recomendaríalle a Gloriña, se é que le algo que non sexa en castelán ou en inglés, que se fixese co libro Rosalía de Castro, estranxeira na súa patria, da autoría de Francisco Rodríguez, e ao mellor entendía un pouco mellor as cousas e deixaba tranquila á nosa poeta nacional galega. Para que entenda o da estrela, primeiro que deixe la fiesta jolgorrio de Estrella de Galicia dos sucesores de Rivera e que despois comece por ler o Catecismo do Labrego de Valentín Lamas Carvajal, e que lea cen libros máis,  e cando estea ben preparadiña, que vaia ao Instituto a facer o exame de reválida que vai telo chupado porque seguramente cae un comentario de texto sobre Sempre en Galiza, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, perdón Castellano.

                                                     OLAFSON MOKK

LAPSUS FACHAE

Os psicoanalistas da escola de Freud opinaban que o subconsciente  podería  manifestarse sen represións no estado de hipnose, nos ataques de histeria, coa utilización de certas drogas e nos lapsus linguae, esas meteduras de pata parvas ou moi serias que todos cometemos algunha vez cando tentamos dicir unha verdade na que non cremos ou agochar unha mentira,  e vémonos sorprendidos pronunciando con todas as palabras algo que queriamos disimular.

  O xefe da policía de Valencia calificou de inimigos aos estudantes que reclamaban calefacción para o seu centro de ensino. Se a palabra inimigo foi froito dun lapsus, o xefe da policía é un redomado facha, pois o termo que empregou, tan brutal, é o que emprega consigo propio cando pensa nos cidadáns manifestantes. Pola contra, se o termo inimigo non foi un lapsus, o xefe da policía de Valencia é un perigoso facha. Realmente ten facha de facha, pero as veces as fachadas poden non axustarse a aquela expresión que di que a faciana é o espello da alma. A súa perruca negra e os olliños apinochetados, con brillo de cadelo chivato que acompaña aos cans de presa e morde nos nocellos, e o seu puñetazo na mesa cando falou dos inimigos  producen inquedanza,  a súa imaxe e os seus xestos retrotransportáronme aos tempos nos que a rúa era de Fraga Iribarne, con permiso de Luz Pozo.

   Eu, malia ser constructor de monumentos, algúns deles de gran tamaño, nunca participei nas fallas de Valencia, entre outras razóns porque cando os constrúo desexo que pervivan. Sentiría moita tristura cando vese arder unha das miñas obras. Sen embargo, ao mellor este ano anímome. Non tería que pasar demasiado traballo xa que unicamente se trataría de desmontar un monumento, construído con materiais bastante lixeiros, que ubiquei o martes de entroido do ano 1997 diante do edificio do Concello de Ramodnog e que por decisión municipal nunca foi desmantelado. No meu país (un dos dous paises meus porque teño dobre nacionalidade, gurzonia e galega) tamén se celebra o entroido con costumes moi semellantes aos de aqui, e fanse coplas bulreiras. Naquela ocasión convidáranme a ler o pregón do entroido e nun parágrafo fixen unha brincadeira verbal coas contínuas meteduras de pata do rexedor municipal, da Escola de Caneda, artífice da marabillosa frase "temos que drogar o río" no canto de ter que dragalo. Engadía eu que se drogaba o río,  Ramodnog resultaría ingobernable porque a cidadanía e parte da corporación andarían a cotío en estado xeral de flipe e colocón, e que só se salvaría o señor alcalde porque a auga non a probaba.  

  Estou seguro de que o ninot gañador do próximo certame das Fachas, perdón polo lapsus, das Fallas de Valencia vai ser o que represente a este perigoso xefeciño bananeiro, de corpo pequeno e enorme mala carraxe. Ogallá que a súa frase contra os inimigos só fose unha metedura de pata, pero temo que non, temo que é unha manifestación máis da súa ideoloxía. Polo ben de todos, que o cesen, non vaia suceder que alguén, no canto de meter a pata, estarrique a pata por culpa dos seus métodos.

                                                        OLAFSON MOKK

AS CORES

   

 Aproveito esta entrada para dar resposta breve ao meu amigo Alfonso Álvarez Cáccamo e tamén, de paso, para facer o mesmo cun anónimo interlocutor que me chamou ao teléfono móbil (ignoro cómo puido conseguir o número) para solicitarme, non de moi bos modos, que  aclarase certo parágrafo dun dos meus Pensamentos publicado hai uns días.

   Comecemos polo meu estimado Alfonso: nesta época que corre, que por sorte ou por desgraza nos tocou vivir, e dada a miña idade que é sincrónica coa túa, xa que ambos nacimos en 1952 e andamos xa na fronteira dos sesenta, son incapaz (e ademais quero ser incapaz) de pintar as cousas con tons neutros e cos trazos borroso; para min as cores deben ser puras, Se o feito de pintar as cousas coas cores exactas recibe o nome de radicalismo, declárome pintor radical da vida. A época dos grises xa pasou, ou eso creo. Cada vez que ven néboa doéme un palastrazo que recibín dun gris en Compostela cando era estudante, e, agás na memoria, os grises para min desapareceron, pero os marróns existen, e se unha poeta extraordinaria guinda enriba do lenzo branco e brillante da súa traxectoria poética un bote de pintura marrón caca, a súa obra ficou para sempre pintada de marrón caca.  Que non compartas isto comigo non significa que ti teñas razón nin que a teña eu, pero como se trata dunha cuestión de felicidade íntima, ou pode que de comodidade clasificatoria, para min o branco e o marrón, eu que son de paleta de cores chas, non combinan senón que o marrón ensuxa o branco. Un cagallón nunha pista de xeo creba o esplendor da súa curiscante beleza e o cagallón dese poema non foi de ser humano senón de elefante.

  Polo que atinxe ao meu insultador anónimo, aclarareille o que non tiven ocasión de responderlle polo teléfono porque el era incapaz de escoitar, fenómeno moi frecuente nesta sociedade. Polo visto, o insultador interpretou que nun parágrafo que escribín o outro día falando dos políticos que deberían retirarse a tempo sen salferir baba, facía referencia nada menos que a Beiras, ¡miña, nai! ¡que bruto es amiguiño insultador! Le con ATENCIÓN: eu XAMAIS insultaría a Beiras porque lle teño INMENSO CARIÑO e ENORME ADMIRACIÓN. Como me gusta pintar as cousas con cores ben definidas e deixarme de medias tintas direiche que NON ME GUSTOU NADA que Beiras fixese esas declaracións na Voz de Galicia e en EL País cando tería que lavar os farrapos suxos no seo do BNG e non dando carnaza ao inimigo. Tampouco me refiro co da baba a Francisco Rodríguez outra persoa pola que sinto ADMIRACIÓN por moito que che doa, anónimo interlocutor, perdón: locutor de caca, porque so falaches ti. Este Blogue non ten censura de ningún tipo, e se queres poñerme a feder faino aquí por escrito. Este Blogue é para que se pinte nel con cores puras. Fíxate ti, pensa: ¿Quen salfire baba, ten gafas e unha rara barba que tapa unha cicatriz producida por un accidente automobilístico? ¿Quen salfire baba e non lle quedou ningunha cicatriz dun accidente de helicóptero? ¿Xa o adivinaches? ¡Moi ben, premio para ti!  Da boca de Beiras xamais saiu nin sairá baba, senón palabras, o malo é que nos últimos tempos saíronlle demasiadas, pero eu sempre lle terei un profundo RESPECTO, CARIÑO e ADMIRACIÓN.

   No ano 2005 construín un Monumento aos Lapis de Cores que está situado na fermosa Praza da LIberdade, en Mirtingbrunchi (Gurzonia). Con el tentei homenaxear a todos e todas os que adoitan pintar as cousas con claridade e se pronuncian sen medias tintas. Se ademais, esas xentes son capaces de observar o mundo, sen detectar opacidades, a través do Monumento á Transparencia que publiquei o outro día, esas xentes serán as miñas xentes. Diciamos na época da nosa mocidade estudantil: Se o negro é negro e o branco é branco, ¿para que carallo queremos o gris? 

Con cariño e esperanza. OLAFSON MOKK.

Comentario:

Estimado Olafson: Sigo con interese o teu Blog (coido que en galego dise blogue) e comparto moitas das cousas que nel dis, outras son máis discutibles. De acordo en que o poema que escribiu Luz Pozo Garza en louvanza de Fraga Iribarne é para deixar abraiado ao ghicho máis sereo do mundo, que foi un poema inoportuno e difícil de entender, mesmo que é un poema moi malo, pero outra cousa ben distinta é que califiques como caca a toda a poesía de Luz, unha poesía con luz, brillante, e mesmo en moitas ocasións emocionante. Coido que con esa túa radical adxectivación tiras pola borda a credibilidade das túas apreciacións. Modérate un pouco, que ser de esquerdas non consiste en ser esaxerado. Ti mesmo falas da inxustiza con frecuencia. Aplícate o conto: coido que é inxusto que lle chames caca á beleza, aínda que de cando en vez caia un cagallón enriba dela. Con toda a miña simpatía. ALFONSO ÁLVAREZ CÁCCAMO, Oia (GALIZA).

A TRANSPARENCIA

  Un dos comentarios insensatos, de entre tantos que a xente larga pola boca ou coa pluma, que máis carraxe me produce é o ingrato tópico de que os políticos/as son todos uns corruptos. Calificar á clase política dese xeito non só é insensato senón, sobre todo, profundamente ingrato e inxusto. Eu afirmo que non é certo, e que non hai máis que revisar a Historia. Coñecín e coñezo xentes dedicadas á Política con auténtico afán de servizo, persoas que dedican moitas horas, ou todas, do día coa ilusión de tentar solucionar os problemas da colectividade, vocacionais e mesmo soñadores/as dun mundo mellor. Moitos e moitas fixeron e fan grandes esforzos e incuestionables sacrificios -algúns o da propia vida- defendendo con altruismo valores de ben e de xustiza para todos, loitando polo benestar dos pobos aos que representan.

   ¡Claro que hai políticos corruptos!, e carniceiras, e pallasos, e domadores, e profesores, e médicas, e avogados, e actrices, e xastres, e empresarias, e soldadores, e presidentes de clubes de futbol, e obreiros da construcción, e vendedoras ambulantes... pero son excepcións. Sinxelamente sucede que o ámbito de influencia e de decisións dun político/a é inmensamente máis amplo co que podemos ter os que nos dedicamos a outras profesións. O simplismo da afirmación de que os políticos son corruptos cheira mal, fede a rancio alento reaccionario, ule ás proclamas daqueles que desexarían que Franco resucitase. Os que se autodenominan apolíticos confírmanse como negadores da esencia social do ser humano, da antiquísima distribución de funcións que xa nacera no Neolítico e que os gregos souberon definir como representantes da organización da Polis.

  Undangarín non é un político senón un tafur sen escrúpulos, un ladrón que roubou onde puido pero que tería roubado ata a arxila dun obradoiro, en definitiva un canalla porque roubar ao país e roubar máis ca nada aos pobres, que os hai a milleiros. Os familiares que sabían das súas andainas tamén son uns corruptos. O único que teño constatado verbo da corrupción dos políticos/as é que ao longo da historia se dan moitos máis casos entre os de dereitas que entre os de esquerdas. Por algo será.

  Na Política, como en todas as profesións, cómpre saber retirarse a tempo ante a tentación ou ante a falta de clarividencia para seguir no trafego, e retirarse sen salferir mala baba ou sen rachar as ilusións colectivas.

  No ano 2001, diante da sospeita de que había negocios turbos por parte do alcalde da vila de Nordal (Gurzonia), construín un sinxelo Monumento á Transparencia que ubiquei diante da Casa do Concello. Este feito desencadeou unha serie de actos reivindicativos que desencerellaron a trama corrupta e provocaron a dimisión do alcalde. O monumento converteuse nun símbolo e hoxe está instalado no fermoso Val de Nordal. Alí, en Gurzonia, non existen os vándalos brutais e incultos que destrúen o patrimonio común, como sucede neste maleducado país (ao que, por certo, se lle suprime a asignatura de Educación pola Cidadanía), e segue resplandecendo; a xente non lle guinda pedras para crebar o cristal, nin o pinta con esprais, senón que lle saca brillo. Diante dos edificios dos Parlamentos e dos Concellos, e de todos os locais públicos ou privados onde se tomen decisións que afecten á cidadanía, deberiamos ubicar réplicas deste monumento e desa maneira observariamos, cando rematen as reunións decisorias e os artífices regresen ás súas casas, quen torce a cara ao enfrontarse ao cristal e quen mira con claridade ao seu través.

                           Saudiña. OLAFSON MOKK.