A radio dos domingos é insoportable.

Gústame moito escoitar a radio. É unha grata compañía mentres ando ocupado na confección dos meus cadernos de escribanía artesanais ou facendo tallas de madeira ou pintando cadros do meu mundo paralelo no Obradoiro Tralabotica que dirixo e comparto comigo. Para escoitar música clásica, unha das miñas paixóns, non necesito a radio porque teño un tocadiscos e podo escoller os meus  compositores preferidos. O que máis me entretén son as tertulias. Polo meu horario de traballo podo escoitar as dúas que emite a Radio Galega, a das nove menos vinte da mañá e a das dez da noite. Os tertuliáns/ás son distintos cada día, como debe ser. Ás veces din cousas que me fan rir, outras veces fico pampo de tanta simpleza, no peor sentido da palabra e noutras ocasións escoito atinados razoamentos. Os tertuliáns case sempre falan un mal galego aínda que hai dignísimas excepcións. Eu tamén podo falar ou escribir con erros, pero non son un tertulián, e aínda que a voz non sexa a miña ferramenta, sen embargo cando escribo tento facelo o mellor posible, un esforzo que non practican a meirande parte dos que falan pola radio. O uso dos pronomes é terrible, igual de terrible que esa teima que teñen de poñer sempre detrás do verbo auxiliar IR a preposición A cando o verbo ir non ten o significado de acudir. Exemplo: "vou a dicir unha cousa" ou "vamos a ver se nos entendemos". O xénero de certas palabras tampouco o coidan (a labor, a leite, o paisaxe, etc) e moitas máis cousas que podería engadir como a morea de castelanismos, a utilización de tempos compostos do castelán,  ou o odio que amosan polas terminacións en -ADE como a que teñen a cidade e a bondade... Con todo, disfruto coas tertulias. É do mellor que se pode escoitar na Radio Galega. Xamais perdo o faladoiro dos mércores pola noite porque intervén unha das persoas coa mente máis clara de Galiza, co idioma máis depurado e perfecto, coas ideas políticas inequivocamente asentadas, cunha capacidade de exposición sorprendente, intelixente,  didáctica, serea, asisada, cordial e pacienzuda entre outras virtudes: Pilar García Negro.

    O que sucede todos os domingos, e algúns mércores, e algúns luns, e pode que os xoves,  exprésao ben este cartaz que publico abaixo, e que non está desfasado. E non só se provoca a cotío a invasión do futbol coa radio senón tamén coa televisión e co desmesurado espacio que  lle dedica a prensa. Este cartaz, tan actual,  foi elaborado en Alemaña poucos anos antes da Segunda Guerra Mundial, criticando o que eu critico, o futbol como opio do pobo, agora inxectado á poboación nunha dose enormemente maior, ¿quen o diría? que a que tentaba castrar as cabezas na época do franquismo. Sen embargo debo engadir dúas aclaracións: non estou contra o futbol porque son moderadamente afeccionado a ese deporte cando xoga o Celta, o equipo dos meus amores, e que, con todo, admiro a profesionalidade e a paciencia dos locutores en loita contra os mandamáis que lles impiden levar a cabo o seu traballo con liberdade nesa guerra que non comprendo.

 Olafson Mokk.  

Tomo a palabra

Despois da xenerosa presentación que de min fixo Alfonso Álvarez Cáccamo, serei eu a partir de hoxe quen tome a palabra aínda que terei moi en conta os seus amigables consellos. Eu non son fillo dun escritor, coma el, senón dunha modesta costureira e dun pai que nunca coñecín porque morreu antes de eu nacer. Parece ser que foi un tipo valente que morreu nunha guerra defendendo estupidamente a unha patria na que non cría. Deixémolo polo de agora. Foi a miña nai, que aínda vive chea de luz e entendemento aos noventa e oito anos, quen coa súa forza, a súa ilusión e o seu traballo infatigable nos sacou adiante a tres fillos e tres fillas dos cales eu son o derradeiro. Foi para ela unha vida durísima pero xamais perdeu a ilusión e raras veces o sorriso. Moitos foron os seus sacrificios e as súas ensinanzas, a principal quizais a do amor que soubo inculcarnos polas xentes modestas e o rexeitamento os seres humanos fatuos, baleiros, fachendosos, a aqueles que un amigo que xa non sei por onde anda, Emilio Dopico, poeta que quizais deixou de poetizar, chamaba "os fillos do meu pai é". En honor á miña nai construín no ano 1977 o meu primeiro monumento, ubicado na aldea de Púrcul (Gurzonia), localidade natal da miña amada proxenitora, o Monumento á Agulla de Coser. 

CARACTERÍSTICAS
Altura da agulla: 20 metros.
Altura do carrete: 14 metros. 
Peso total: 5 toneladas. 

Materiais: A agulla é de madeira de piñeiro do Cantón de Oslek tratada con resina furondrósica de xaramillo residual. A torreta e a roldana son de aluminio, e a base é de formigón. O soporte da agulla está realizado con catro varillas de aceiro gornecido con mulcus tortelinus. O cable gros de aceiro que vai da roldana ao ollo da agulla vai soldado malia o que poida paracer na miña postura no gravado.


¡VIVA A REPÚBLICA! Olafson Mokk.

Este é o Monumento ao tempo.

 Foi construido no ano 2007 e está ubicado na vila de Mateteia (Gurzonia). Os materiais empregados son a madeira de buxo de Poponica tratada con resinas de dufrol serpentino e pintada con esmaltes prepoteicos. A base é de vinilo reforzado. O monumento ten unha altura de 14 metros e un peso aproximado de dúas toneladas e media. Mediante uns émbolos situados na parte inferior da construcción, o Monumento ao Tempo afúndese e prégase por decisión persoal do autor, cada vez que os medios de comunicación deturpan a realidade verbo da traxectoria vital dos personaxes públicos. Durante toda esta semana estivo pregado. Mañá o monumento volverá ao seu estado normal  se os medios de comunicación deixan de mentir sobre os logros dun fascista que naceu no noroeste do Estado Español.

¡Viva a República!     Olafson Mokk

¿Quén é Olafson Mokk?

Hai unha notable coincidencia entre o meu nome e a miña data de nacemento (23-10-1952) coa do artista Olafson Mokk, non así co lugar no que eu nacín, Vigo, e el que viu a luz en Reistinache, a segunda cidade de Gurzonia. Eu a Gurzonia só viaxei nunha ocasión, e fiquei gratamente impresionado pola súa beleza, o benestar das súas xentes, e o xeralizado amor pola cultura, a libertade e o laicismo. Alí non hai curas exhorcistas como en Baiona. Gurzonia é unha república polo que ten un réxime político de garantía. Eu non adoito facer propaganda dos meus libros, un acto grave de egolatría, o primeiro paso para ir vendelos polas portas, pero, como excepción, recoméndovos que leades A revolución dos globos, publicado en Galaxia, porque aos/ás que teñades interese por coñecer ese enigmático país sen bispos nin monarcas acharedes na novela unha precisa historia dos seus devires históricos e histéricos desde 1900 até 1916, o ano da proclamación da República coa morte do dictador Alfonso Nilo e o prócer mafioso-relixioso Josep María Balagat.
Olafson Mokk, como dixen, naceu no ano 1952 en Reistinache. Pertence á brillante xeración formada no Instituto Medio de Mimbrano (a capital do país), ou xeración dos 50, como Arsenio Glup, Míchigan Bandesiro ou a poeta Gróncholis Oubea. Olafson Mokk intervén nos espazos urbanos e en plena natureza naqueles lugares suxestivos homnaxeando cos seus monumentos os aspectos cotiáns máis simples "sen os cales a vida sería moi pouco poética". Mokk foxe dos círculos artísticos e das "apariencias sesudas e sexudas da intelectualidade finchada e prepotente" e traballa modestamente en obras das que non agarda retribucións económicas, conformándose unicamente coa concesión dos permisos pertinentes e coa emoción dos que observen a súa obra. Para subsistir económicamente puxo en funcionamento o seu OBRADOIRO TRALABOTICA onde elabora cadernos de escribanía, reloxos artesáns, modela o barro, realiza debuxos, cadros e poemas por encarga. Gosta de ser fotografado subindo as escaleiras que conducen ao cumio dos seus monumentos e portando "o facho aceso da inspiración". As súas obras están repartidas maioritariamente ao longo e ancho da xeografía gurzonia e tamén nos paises limítrofes, as repúblicas rosaurunas como Inmeria ou Socrutia. Foi recoñecido co prestixioso Premio Sibel e co galardón da A.A.P. (Asocieko Artistal Pauperiostro ou Asociación de Artistas Pobres) , nas súas palabras "o recoñecemento máis emocionante que xamais recibín" e que consiste nun bocadillo de chourizo elaborado en porcelana. Olafson Mokk, infatigable artsita, traballa actualmente nun complicado monumento á velocidade. Entre as súas obras, destacarei o Monumento á Agulla de Coser, o Monumento á Transparencia, o Monumento de Homenaxe á Mantis Relixiosa, a Máquina de pescar galiñas ou o Aparello para Repintar a Lúa. En sucesivas páximas comezarei a mostravos algunhas destas magníficas instalacións. Agardemos de Olafson Mokk moitos e irrepetibles galanos.


   

¡Que longa cadea de mentiras encerelladas tivemos que aturar nestes días!
 Lembreime moito do meu pai, Xosé María Álvarez Blázquez, cando escoitei e lin tantas mentiras seguidas sobre a vida, logros e honores dun fascista que marchou para o outro barrio. Lembreime dun soneto seu, de Xosé María, que ben se lle pode aplicar a este que tantos honores recibe agora, só trocándolle o nome de Juanito polo de Manolo. Lembreime do secuestro do libro de Lois Diéguez, O tempo sen saída, publicado na modesta Edicións Castrelos, dentro da colección "O Moucho", no ano 1972, vítima da lei de censura propiciada por Fraga Iribarne, un secuestro que a piques estivo de arruinar a modesta editorial. Lembrei que, sendo eu tan só un neno, comentárase na miña casa que a un tal Grimau a policía fraguista, perdón: franquista, guindárado pola ventá. Sendo eu menos neno, a policía franquista, perdón: fraguista, rematou coa vida de varios obreiros que se refuxiaran nunha igrexa de Gasteiz, e recordo os mortos de Montejurra,  aínda que eses me importan menos, afírmoo sen remordementos e, por fin, sen censura . Non me gustaría que meu pai vivise nestes días porque sufriría con tanta mentira e tanto esquecemento, con tanta gaita militarizada e co chamado galeguismo fraguista, un vergoñento concepto, o dun tipo que perseguiu o galeguismo de verdade, o de Castelao. Un ano destes leremos, non me sorprendería, que quen amaba de verdade aos xudeus era Hitler.

Sucedeu nestes días un fenómeno desconcertante que podería enlazar cos meritorios palíndromos clásicos como SATOR AREPA TENET OPERA ROTAS e que poderiamos actualizar, con criterios modernos, esta vez en castelán con aquilo de que LIGAR é SER ÁGIL. Agora resulta que Fraga Iribarne foi un palíndromo andante: o pai do galeguismo ao que tanto perseguiu, algo así como se hoxe dixese que a rúa nunca foi seu súa, que el pasaba por alí por casualidade. A atmósfera deste país está palindromada, o palindromador que a palindrodomestique mal palindromador será.