Pan para todos

Hoxe fun á folga, e non acudín ao meu obradoiro onde estou traballando nun complicado Monumento á Estulticia que tentarei ubicar algún día no Gaiás. O meu amigo, o maquinista Ferdinand Abott e a súa muller, a entrañabel doutora María Silveria Acco convidáronos á miña muller Miragreira Abott e a min a xantar un celmosísimo polo caseiro, un polísimo, como diría o inesquencibel Manuel María. No xantar falamos de moitas cousas, sobre todo de comidas, e saiu na conversa a figura da miña avoa paterna Ernestina Sesemil, casada con Francius Mokk, dono dunha fábrica de pinturas, un empresario xeneroso e xusto, deses que hoxe case non hai. Os meus avos paternos viviron con folgura e gozaron da existencia. Ernestina cociñaba marabillosamente, sobre todo as pastas e forneaba o pan máis delicioso que xamais probei na vida. Deixáronme como herdanza a afección polas cores (o avó regalábame continuamente pinturas) e pola comida sinxela, e un amor inconmensurable ao pan, un alimento que se me falta na mesa, calquera xantar se volve insulso.

    

       Aínda que, como dixen, os meus avós paternos eran xente acomodada, traballaban incansablemente: o avó na fábrica de pinturas MOKK S.L. e a avoa atendendo unha prole de sete fillos, cociñando os seus incomparables espaguetis con prebes misteriosas, as tartas de amorodos, forneando o pan, tecendo paniños, arranxando a roupa dos maiores para os pequenos... ao cabo, a durísima intendencia dunha maquinista doméstica, muller dunha familia tradicional; sen embargo, foron unha miudalla os seus trafegos comparándoos co tremendo labor da miña avoa materna, unha sacrificada costureira cunha durísima vida que, con todo, xamais lle fixo perder o sorriso, a quen dediquei o meu Monumento ás Agullas de Coser, xa publicado en páxinas anteriores.  

   No mes de agosto de todos os anos que recordo Francius Mokk e Ernestina Sesemil facían un cruceiro polo lago Troimpö, unha fermosura da Natureza que ten ribeiras en Gurzonia e en Groscia. No cadro dun pintor, cuxo nome ignoro, contratado polo capitán do barco, e que sempre estivo pendurado a carón da cheminea da casa dos avós, vemos como a avoa tece un paniño de perlé; aos seus pes repousa a bóla da madexa. Detrás dela, o seu home le a prensa, seguramente o Semanario Económico, aínda que ben podería tratarse dunha rarísima publicación que algunha vez vin dedicada exclusivamente á arte da cocción do pan, a grande e sinxela afección gastronómica de Francius Mokk.

   Os avós, que se amaban con devoción, faleceron xuntos nun accidente de ferrocarril cando tiña eu dez anos. Deixáronme un fondo baleiro, pero os nenos adoitan recuperarse en pouco tempo das desgrazas e conseguen trocar a tristura pola lembranza serea. Nunca volvín comer un pan como aquel, nunca ninguén en ningures me ofreceu un prato daqueles espaguetis; tampouco ningún avó volveu beliscarme na fazula. Cando de súpeto recoñecín que xa tiña uns trinta anos e que os avós eran só unha doce sombra na miña vida, concebín a idea de facerlles dous monumentos: á mellor cociñeira de espagueti e ao mellor engulidor de pan.

   Foi doado ubicar na ribeira gurzonia do lago Troimpö, na aldea de Mondarecco, o meu Monumento aos Espaguetis, pero resultou moito máis complicado que as autoridades groscias me permitisen situar  o Monumento ao Pan na súa ribeira pois a súa visión utilitarista e comercialoide da arte non casaba con algo tan "inútil" como un monumento a algo tan elemental como o pan noso de cada día. Argumentaban que non tiña sentido aquela homenaxe, que debería concentrar os meus esforzos na construcción dun monolito coa efixie dun militar moi afoutado cuxo nome esquecín, pero gañei a batalla burocrática grazas á sensibel axuda do alcalde da vila de Fruebet, Marec Cretul, xeneroso e moi arteiro, que foi quen de convencelos con argumentos bíblicos nos que entraba a oración do pan noso de cada día, amén, do pensamento cristián. Nunca dixen, nin nunha nin outra ribeira do lago, que os dous monumentos eran unha homenaxe aos avós. Utilicei as indelebles pinturas e vernices Mokk para rematar a obra e a memoria olfactiva daquel primoroso pan  Sesemil para comezala. A eles, Ernestina e Francius débolles a base, composta de fariña triga e de tolueno, da miña personalidade amante da Gastronomía e da Arte, dous marabillosos praceres do corpo e do espírito.

Monumento aos Espaguetis, en Mondarecco (Gurzonia)

Monumento ao Pan, en Fruebet (Groscia) 

Que xamais nos falte o pan. Amén.

OLAFSON MOKK