As cobras de língua bífida.

Hai uns días estiven repasando a carpeta onde gardo os debuxos dos monumentos por min construídos e achei un ao que sempre lle tiven moito cariño: o Monumento ás Cobras que está ubicado na Praza dos Funcionarios Públicos da cidade gurzonia de Reistinache, a única cidade de mundo que tivo o acerto de cometer un acto de merecida xustiza ao decidir homenaxear a esta sufrida caste de traballadores e traballadoras tan aldraxados polos políticos e os cidadáns ignorantes. A sensibilidade da corporación municipal puxo o punto definitivo de tan acertada decisión encargándome, con total liberdade, un monumento que adornase o lugar, e eu deseñei e construín o devandito Monumento ás Cobras. A primeira reacción da alcaldesa cando lle presentei o proxecto foi de abraio e incredulidade xa que as cobras son animais de mala sona, fornecedoras de historias perversas desde Cleopatra até os nosos días, protagonistas de contos infantís nos que practican as peores maldades, arteiros e silandeiros ofidios que dan orixe bíblica á Humanidade tentando á parva de Eva (como sempre, os parvos da Historia son as mulleres) para que cometese un celmoso pecado, e tamén personaxes rastreiros da mitoloxía popular que zugan nos peitos das doncelas mentres durmen.

   Comenteille á alcaldesa, a intelixente Nuria Artius, que eu sempre admirara ás cobras aínda que de pequeno me producisen certa inquedanza, que as cobras son animais inxustamente maltratados e por desgraza mal coñecidos, que colaboran coma poucos no mantemento da cadea trófica, eliminando na proporción exacta aos roedores sobrantes, que incluso algunhas especies, como a serpe do axóuxere, avisan antes de atacar cando o ser humano ou outro animal invade o seu territorio, que non fan ruídos molestos, que traballan en silenzo, que, ben miradas, son fermosas, que engulen só o necesario e que, sen embargo, as xentes as matan porque si, sen ningunha razón obxectiva, seguramente porque non as comprenden. Engadín que para adornar a Praza dos Funcionarios(as) Públicos(as) eu non concebía algo máis perfecto, e construído co corazón, que o meu Monumento ás Cobras. Chegamos a un acordo; debaixo do monumento debería haber un cartaz explicativo non fose suceder que a cidadadía confundise a miña intención.

   Facendo memoria desta conversa, non sei por qué razón, veume á memoria Gloria Lago, e digo que non entendo a causa da asociación de ideas porque aínda que coido que é funcionaria non é unha simpática cobra, senón máis ben unha desas personaxes de conto que máis se parece á madastra de Brancaneves que a un admirado animal de fábula; para min non representa a beleza e a sabedoría das cobras senón a estulticia e submisión da muller do ogro do conto e, por favor, que ninguén pense que tento dicir que o ogro é o tal Laraurri que ese, máis ben, sería o bufón de El- Rei. Gloria Lago -cóntao ela no Faro de Vigo- cando era Gloriña recibiu un consello de su papá: desconfía siempre de esos que embutieron una estrella de cinco puntas en medio de la estrella de Galicia, e Gloriña botou anos e anos revisando botellas de cervexa. O papá díxolle noutra ocasión: mira, Glorieta, si te fijas bien, Rosalía de Castro no escribió casi nada en gallego, y sobre todo, no hay ningún texto de ella en el que diga que Galicia es su patria.  Entón Gloriña buscou e buscou libros e, ao cabo, atopou o que confirmaba as palabras do seu papá: o libro titulábase Enciclopedia Álvarez.

   Despois de ler esta historia de conto, tan bonita, escrita por Gloria Lago no Faro de Vigo, foi cando me decatei por qué razón se produciu a miña asociación de ideas: as cobras teñén a lingua bífida, o seu órgano olfactivo, e Gloria Lago, que padece anosia, rastrexa bilinguamente o panorama desde esa absurda Asociación (e digo absurda porque non ten nin sequera a categoría de dañina) chamada Galicia Bilingüe cuxo obxectivo final é tentar conseguir que o galego e a cultura propia, e a esencia da nosa nación, desaparezan de Galiza, o malo é que só poden aportar  estúpidos, burdos e viscerais argumentos e que están condeados ao fracaso máis estrepitoso.

    Eu recomendaríalle a Gloriña, se é que le algo que non sexa en castelán ou en inglés, que se fixese co libro Rosalía de Castro, estranxeira na súa patria, da autoría de Francisco Rodríguez, e ao mellor entendía un pouco mellor as cousas e deixaba tranquila á nosa poeta nacional galega. Para que entenda o da estrela, primeiro que deixe la fiesta jolgorrio de Estrella de Galicia dos sucesores de Rivera e que despois comece por ler o Catecismo do Labrego de Valentín Lamas Carvajal, e que lea cen libros máis,  e cando estea ben preparadiña, que vaia ao Instituto a facer o exame de reválida que vai telo chupado porque seguramente cae un comentario de texto sobre Sempre en Galiza, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, perdón Castellano.

                                                     OLAFSON MOKK