O señor Alberto Alubia, presidente da Xunta de Galiza ven de dicir unha frase que me indigna intensamente: "Hai autonomías que quieren ser nación y si lo fuesen serían intervenidas" Falarei despois desta frase. Antes citarei unhas frases simpáticas que un día publiquei co título Frases con nata e que me foi plaxiado por algúns blogueiros aos que agradezo a súa delicadeza. O mestre indiscutible das frases con nata foi o ínclito señor Caneda, seguido moi de perto por Sofía Mazagatos e outros/as como Fraga Iribarne, Esperanza Aguirre ou, entre os descoñecidos, un tipo presumido, cuxo nome non vou citar, que amaba as frases feitas pero sempre as reviravoltaba con adornos como "las cosas claras y el chocolate estrecho", un tipo nada agradable, por certo, que dicía que traballaba como un negreiro. Iso é certo, traballaba bastante máis cun político salazarista quen, na inauguración dun parque en Lisboa, exclamou polo altofalante: "Diante de tanta beleza, só podo dicir un adxectivo: ¡gosto!".
Imos en camiño, se o fúnebre señor Alubia segue inspirado, en superar ao señor Caneda, aínda que é ben dificil conseguir a perfección como a que este amosou con aquela frase célebre coa que cualificou os asuntos vanais utilizando unha perfecta simbiose entre os mandamentos da Lei de Deus e os tubérculos, a "pataca minuta". Tamén foi meritoria a súa expresión para describir o asedio ao que o sometían os xornalistas coas súas preguntas capciosas: "me pone usted entra la espalda y la pared", ou sexa, de volta e volta. Esperanza Aguirre, sendo ministra de Cultura, cando lle preguntaron se coñecía a obra de Saramago, respondeu que desa Sara no lera nada. Nin de Sara nin de ninguén, porque é unha perfecta analfabeta, capaz de dicir con ese sorriso cínico e chulesco que se o público asubía o himno nacional español deberían suspender o partido de futbol. Tamén poderiamos incluila nas frases españolísimas célebres.
Eu convido ao señor Feijóo a que traduza ben o seu apelido e que abandone o híbrido que utiliza: ou é Feixóo ou é Alubia. Eu prefiro, por respecto ao idioma galego, chamalo señor Alubia. Sen embargo, se se fixa, os nomes e os apelidos ás veces encerran unha mensaxe secreta. Fe y Jocosidad. Ambas características da súa personalidade herdounas do seu mestre Fraga Iribarne, autor de frases célebres notables. Vexamos primeiro a Fe. Dicía Fraga: "Nuestras raices son el Pilar y Santiago; Fernando el Santo y Alfonso el Sabio; La Reina Católica y Santa Teresa..." ¡Para que seguir! La jocosidad tamén a herdou del, pero, como dixen, é unha fúnebre jocosidad, tan fúnebre como foi o ministro de Franco. Fraga dicía cousas, recollidas por sacrificadísimos/as taquígrafos/as como: "El cambio social se produce cuando coinciden a la vez unos valores cambiantes y la necesidad económica, no antes" . Xa se ve que as frases do señor Alubia e as de Fraga coinciden ao mesmo tempo, e a súa ideoloxía non só coincide simultanéamente senón que o discípulo vai superando ao mestre, aínda que, polo menos, Fraga, nos fixo rir nalgunha ocasión, por exemplo o día que se enleou nunhas cortinas do pazo do Pardo e caeu con toda a súa humanidade enriba da alfombra do Innomeable, ou cando lle arrimou unha perdigonada no cu a Carmencita, a filla do Innomeable durante unha cacería. Alubia, nin eso, nin vai de caza, como moito colle unha mangueira de xardín e vai ao fotomatón para sair na Prensa, na súa Prensa, semellando que apaga un incendio forestal.
A súa frase non é unha frase con nata, é unha frase con rata: "Hay autonomías que quieren ser nación, y si lo fuesen estarían intervenidas". Refírese ás xustas arelas de soberanía de Euzkadi e Catalunya. Esquece a Galiza. Ignora que as tres xa son nacións porque incluso no dicionario español di que as nacións son comunidades de indivíduos asentadas nuns territorios con tradicións, língua e historia comúns e con conciencia de ser un corpo colectivo diferenciado, por exemplo España, Galiza, Euzkadi o Catalunya. É unha frase con rata porque rilla nas mentiras. Se o pobo vasco, catalán e galego fosen pobos soberanos con Estado propio, abofé que as súas economías serían florecentes. Iso non o nega ninguén. Tamén é unha frase con rata porque Galiza, a quen despreza como nación ao non citala, sufre unha anguriante degradación a todos os niveis, cunha economía saqueada, cunha emigración similar á dos anos sesenta, e coa perda das súas raices, da súa lingua, da súa cultura por mor dunha estratexia vilmente calculada polos seus gobernantes encabezados polo señor Alubia.
No ano 1982 construín un monumento en Reistinache (Gurzonia) dedicado ás frases célebres, ás frases canediás, ás frases con nata, e nun enorme libro situado no centro da instalación sigo anotando aquelas que merecen pasar á historia dos despropósitos. A miña intención ao construilo foi irónica e bulreira, pero tamén tenra, con certa delizadeza coos falabaratoos. A frase con rata, unha de tantas das que larga o señor Alubia, non ten entrada no rexistro inmortal dos inxeis. A frase do señor Alubia está cargada de ignorancia e de ideoloxía franquista. ¡Arrenégote demo!
Monumento ás frases célebres situado en Reistinache (Gurzonia).
OLAFSON MOKK.
