Os libros e a Lúa

Hoxe celébrase o Día do Libro. Eu celebro todos os días ter libros "eses amigos sinceros que saben do silencio da miña alma porque eles viven en silencio", e agradezo á vida verme rodeado de libros desde a infancia. Tamén agradezo que a vida me dese a coñecer, desde a infancia, tantos e tantas escritores e escritoras.  Lembro con frecuencia unha noite moi feliz que pasei no mes de agosto de 1959, cando só tiña sete anos, na compaña do meu amigo Alfonso Álvarez Cáccamo e a súa familia. Aquela noite calorosa acudimos a unha duna da praia da Calzoa en Coruxo nenos e adultos a ver pasar entre as estrelas o sputnik ECO 2, enviado polos rusos a dar voltas estratosféricas arredor da Terra. Esculcabamos o ceo á procura dunha estreliña móbil e, entre berros de ledicia, detectamos unha tímida luz que se movía aló no fondal da bóveda celeste. Cos nenos e nenas estaban tamén Xosé María Álvarez Blázquez e María Luisa Cáccamo Frieben, os pais do meu amigo, e todos os Álvarez Cáccamo, e Celso Emilio Ferreiro con Moraima e os fillos, e Álvaro Cunqueiro con Paco del Riego e a súa esposa Evelina Hervella. Unha vez que o sputnik, dificilmente visible, rematou a súa traxectoria, os pais ordenaron que fosemos durmir porque era ben tarde, as doce da noite, pero conseguimos convencelos cos nosos rogos para que nos deixaran ficar unha hora e cinco minutos máis para ver pasar de novo a máxica luciña.   

¡Que entrañabel conversa aquela! ¡Que pracer escoitar os adultos! Cunqueiro anunciou que, se a tecnoloxía seguía avanzando de tal xeito, antes do ano 2000 o home chegaría á Lúa, pero laiábase de que se o seu prognóstico se cumpría, o home, ao mancillar a donceleza do noso satélite, remataría coa Poesía: a Lúa xa non sería a misteriosa dama que inspiraba a homes e mulleres. Aquela frase ficou gravada na miña memoria para sempre, e desde aquel mes de agosto de 1959, a Lúa significa a cerna da miña particular relixión, e resístome a crer que xamais foi ensuxada polas botas humanas. Coido que o dos ianquis foi toda unha montaxe. Quero crelo así.

  Pasado o tempo deseñei un monumento a Álvaro Cunqueiro, mellor dito un monumento contra a preocupación de Álvaro Cunqueiro, A Máquina para repintar a Lúa, hoxe instalado no Parque Culebrius de Mimbrano. Cunqueiro poderá seguir ollando a Lúa con tranquilidade porque coa miña máquina, se o home comete a aldraxe de pisar o seu cincento chan, sempre poderemos poñela como nova.

                    Máquina para repintar a Lúa. Parque Culebrius de Mimbrano (Gurzonia).

    O grandísimo poeta mindoniense, alá onde se atope,  pode estar tranquilo con este aparello. A inspiración dos poetas e das poetas non desaparecerá, pero, para maior seguridade,  convén tamén que de cando en vez acendamos un facho, o símbolo da inspiración, de que o lume segue quentando, como fago eu sempre que inauguro un monumento. Así fixen cando rematei o que dediquei ao libro e que está ubicado en Sepuche, a localidade gurzonia que utilizou por primeira vez a imprenta. Nesta obra, ademais do facho da inspiración que eu levo, hai outros símbolos: o galo que nos esperta, a Lúa que nos adurmiña, e o libro que nos acompaña con fidelidade durante toda a vida.

  

                                              Monumento aos Libros, situado en Sepuche (Gurzonia)

                                                Felices lecturas. OLAFSON MOKK